Chaos is a necessary evil in life. Even if it isn't, it still exists and we can do nothing about its existence. Tatlo ang schools of thought when it comes to this subject.
Una, yung approach na chaos is a result of something "negative"--any act of wreaking havoc or anything unpleasant to the simpleminded tulad ng mga nabanggit mo;
Pangalawang approach, imposing order leads to disorder--meaning pag pinagpilitan mong kontrolin ang lahat ng tao mas lalo gugulo--ganito ata nangyari sa pag colonize satin ng spaniards pero ibang usapin na yung pag "exaggerate" ng mga pinoy sa mga masamang ugali nila;
Lastly, yung approach na chaos is necessary for "freedom and growth."
Dun sa huli ako naniniwala.
Sabi nga ni Carl Jung, "In all chaos there is a cosmos, in all disorder a secret order." At sabi ni Friedrich Nietzsche, "one must still have chaos in oneself to give birth to a dancing star." Sa Twilight of the Idols niya ata nabanggit ito but I still have to check my references kung dun nga. Basta.
Evident ito pag babalikan natin ang history--Ang US nagka Civil War para sa New World nila (o New Order), ang France nagka Bastille Revolution, ang Japan na bomba ng ilang beses... ano na sila ngayon?
Bata pa ang Pilipinas and I think it's too early to complain. Dumaan na ang 1896, pati Martial Law pero ewan ko lang kung masasabi kong nagkaron na talaga ng tunay na bloodshed dito.
Again--wala mangyayari kung puro angst nalang ang magiging approach sa isang bagay na andian na. Pero kung ganon ang trip mo, eh di yun. Ikaw ang bahala kung alin ka dian sa tatlong approaches sa isang bagay na andian nalang talaga.
"I am chaos. I am the substance from which your artists and scientists build rhythms. I am the spirit with which your children and clowns laugh in happy anarchy. I am chaos. I am alive, and I tell you that you are free."
-Eris, Roman Discordia
No comments:
Post a Comment